Plecionkarstwo, koszykarstwo, wikliniarstwo.

Plecionkarstwo, koszykarstwo, wikliniarstwo  to zajęcia bardzo stare. Już w zamierzchłej przeszłości ludy zbieracko-łowieckie  zajmowały się chętnie plecionkarstwem. Była to praktyczna umiejętność wykorzystująca dostępny w otoczeniu materiał. Obecnie wiklina jest materiałem najczęściej wykorzystywanym do  wyplatania. W przeszłości często używano też  min. korzeni jałowca, rogożyny lub trzciny. Wykorzystywano również tak zwany łub, czyli darte drewniane taśmy, najczęściej z jesionu, osiki, akacji, a także słomę. Odpowiedni dobór surowca i splotu umożliwiał wykonanie każdego potrzebnego w gospodarstwie przedmiotu. Najbardziej powszechne przedmioty z wikliny wykonywane techniką wyplatania to kosze. Niegdyś do połowu i przechowywania ryb służyły pułapki, więcierze i tzw. „beczki”, z wikliny wykonywano ogrodzenia i ściany budynków gospodarczych, a kosze potrzebne były do przechowywania i przenoszenia produktów żywnościowych. W zależności od potrzeb wykonywano kosze o różnych rozmiarach. W gospodarstwie wiejskim używano je min. do zbierania ziemniaków, wykorzystywano jako gniazda dla kur, a owalne opałki plecione z „łozy” służyły do noszenia siana lub plew. Często do transportu służyły wozy z tzw. ”półkoszkami” z wikliny.

Tak jak kiedyś, tak i teraz formy i kształty koszy zależą od ich zastosowania. Duże i solidne wykorzystuje się do codziennej pracy w gospodarstwie, małe i lekkie – na grzyby czy zakupy. Bardziej fantazyjne formy przybierają meble i akcesoria wyposażenia wnętrza mieszkalnego. Kosze plecie się, stosując różne techniki. Do dziś widoczne są regionalne różnice w tym rzemiośle. Typ splotu i kolor materiału pełni dodatkowo funkcję dekoracyjną.

c.d.n.